şiir şifâdır: Temmuz 2017

Devamını Oku

"Kendini kaybettiğini bir gün bilecektir insan. Kendini kaybettiğinin farkında olduğu gün, kendini aramaya çıkacağı gündür insanın."

Sezai Karakoç lise yıllarımda tanıdığım ilk yazarlardan biridir. Kitaplarını okurken insanı farklı hûlyalara seyahate çıkardığını fark edeceksiniz. Benim gönül kitaplığımda her zaman eserleri oldu ve her zaman olacak yazardır kendisi. Bilenleriniz zaten benden daha iyi tarif edecektir Karakoç'u, bilmeyenleriniz ise hemen başlasın bir kitabına.
Üstad, ölümü yok saymakla ya da en ufak bir emaresi ve işareti olmamasına rağmen ölüme çare bulunacağını, artık insanların hiç ölmeyeceğini düşünsek bile bu sefer de birdenbire intihar ve adam öldürmenin salgın halini alacağını belirtiyor. Ölümden boşalanın intiharla doldurulacağını, işte bu yüzden ölümün ödevli ve zamanla ortadan kalkacak bir kategori olmadığını belirtiyor.

“O, bu dünyada silinmesi mümkün olmayan Mavi Sakalın anahtarındaki kan lekesi gibi, öteden gelen bir izdir. Yoksa, bu dünyaya ait bir pürüz değil. İntiharsa, ‘ölmeden önce ölme’nin arabıdır (negatifidir). Ölmeden önce ölmenin ihtiyacını sezip de, o bu duruma gelip de, inanç, şart ve kültürüne eremeyenlerin sapladıkları kara renktir intihar. Ölüm yenilse ve ötenin inkarı dalbudak salsa, intihar, otağını, insanlığın ortasına gelip kuracaktır. İşte inkarcıların özlediği altın ve ideal gelecek! Henüz bu ‘gelecek’leri gelmemiştir ama kolektif düşünce ve duygu intiharları, komünizm, faşizm vb. herhangi bir ‘izm’ altında sürüp gitmektedir.”

Üstad, bu ölüm makalesinde ölümü gören bir gözle görmek ve ölümün ötesine bakabilmenin kendi mesleği ve çağırdığı yeni var oluş olduğunu belirterek bizleri sevinçle karşılanan ölümleri, ölümü gören gözlerle görmeyi ve gözümüzün önündeki buğuları silmemiz gerektiğini üstüne basa basa seslendiriyor.

Yönetmen: Murat Demirli

Devamını Oku

Mutluluk anlık; huzur ise daha uzun sürdürülebilir bir hâl durumu. Daha ilk cümleden tüyo vermiş olmanın endişesiyle devam ediyorum. Huzur en önemli gaye. "Derdiyle de huzurlu olabilir insan." derim, birçok söyleşimde bundan bahsederim. Huzur... Nasılını ve nedenini anlatması zor konulara girmek ilgi alanım oluyor. Fakat bunun izahı hiç de kolay olmuyor.

Huzurluyum...

Uzun uğraşlar ve yolculuklar sonucu; huzurluyum. Yolculukta zorluklar vardır. İnsanın kendine olan yolculuğunu sürdürmesi ve kendine ulaşabilmesi, ne kadar zor, bunu neyle kıyaslayım; tarifinde acizim. Kendi yolculuğunda benliğini arayanlar, nasıl kutlu bir gaye çizgisinde yürüyor Allahu Alem.

Her insan gibi üstesinden gelmesi güç onca şeyler yaşadım, unutamadığım hatıralar var; adına tecrübe dediğim... Ama huzurlu olmaya gayret ediyorum. Öncelikle inanmak gerek. Huzurlu olduğuna inanmazsan "Huzurluyum" demezsen boşa yola çıkma, inanmadığın yolda yürüme. Bu yüzden "huzurluyum" diye başladım huzur yolculuğunda yürümeye ve devam ediyorum.

Huzurun bilimsel açıklaması; zaman mefhumunun ortadan kaybolması hâli.

Zeki olmak, işlevsel kafa ve bilgi sahibi olmak... Bunların hiçbiri huzuru yakalamakta kolaylaştırıcı bir gereksinim değil. Hatta bilmenin huzur kaçırdığını iddia eder, tartışabilirim. Bildikçe, erdikçe, anladıkça imtihan daha çetin. Ama zor imtihanların büyük ödülleri vardır. "Bana seni gerek seni" diyenin yolunda 'bizim de gayemiz; Cennet'ten öte, Allah'a ermek olsun' duasıyla devam ediyorum.

Evet... Saadet dediğimiz bu iyi hâl durumu nasıl yakalanabilir? Biliriz, İslam'ın tanımında yer alır; dünya ahiret saadet için diye tanımlar, inanırız. Ve mensubuyuz. Elhamdulillah müslümanız. Unutmayıp tekrar etmekte fayda var.

İslam'ın gereğini özü itibarıyla; itikat, ibadet ve güzel ahlak diye ele alıp uygularsak saadete erebilir miyiz? Neden olmasın, taklit değilse? Ama bu iç huzuru yakalamak çok da kolay olmadığı gibi anlatmak da çok zor ve uygulamanın da her insanda ayrı ayrı değişebileceğini düşünüyorum. İzlenimlerim doğrultusunda yazıyorum. Doğru veya yanlış olan nedir; biliyor, izahına girmiyorum. Mesela -bir çıkarımda bulunmak için- yargılamadan örnek veriyorum; inancının sağlam olduğunu düşünüp huzuru bulanlar var. Amel noktasında noksansız bir kul olup bu durumla kurtuluşa erdiğini ve huzura erdiğini düşünenler var. Bir de etik ahlakın tüm gereğini yerine getirip tatmin olan, huzuru yakalayan var. Bu üçlemeyi tüm şartıyla uygulayıp, huzura erenler de var. Ben şimdi şöyle düşünüyorum; demek ki Allah ile irtibat, insandan insana değişiyor. Evet, Allah bize şah damarımızdan daha yakın da biz Allah'a ne kadar yakınız? Kimisi realist, kimisi duygusal, kimisi kuralcı, kimisi relax. Nasıl olur da aynı çerçeveden bakabiliriz? Farklı pencerelerden bakıp da aynı manzarayı nasıl görebiliriz? Nasıl olur da tek bir manzara anlatıp bunun üzerinden çıkarımlar ve öğretiler anlatıp uygulatabiliriz? Neden birçok farklı tarikat, yol, şeyh, usta var? Huzur nerde?

Anlıyorum ki; ben senin pencerenden bakamadığım gibi sen de benim penceremden bakamazsın. Demek ki; insan kendiyle baş başa kalacak. Yalnız gelen insan, yalnız gidecek; gitmekte olduğu yere. "Akıl etmez misin?" diye sorarken Allah; bir düşünmek gerekiyor. Kendi yolculuğumuzda henüz bir adım atmadık mı kendi başımıza? Bizimle hiç kimse eşlik edemiyor. Edenler de kendi engellerini tahayyül ederek bize bir yol gösteriyor. Bunun adına empati diyorlar ama bizim yerimize kendilerini ne kadar koyabiliyorlar? Onun yoluna taş çıkmış, atlamış geçmiş, bizim yolumuza belki dağ çıktı. O kolayca geçtiğini anlatırken biz buhrana girmez miyiz geçemediğimiz, aşamadığımız dağların önünde? Huzuru onun yakaladığı yerden nasıl tutabilirim?

Ne yazık ki, bizi kimse anlamıyor. Derdimizi tadamıyor. Daha kötüsü anlatabildiğimiz kadarıyla biliyor. Oysa görünen, görünmeyene kıyasla ufacık şeyler. Daha anlatamadığımız neler var... Nasıl anlatalım? İzahı yok ki acının. Anlatabildiğimiz kadarıyla bile daha fazla kaldıramıyor zaten. "Boşver, geçer, geçecek" diyor. Şimdi nasıl olur da derman olur derdime?

Derman dertte ise, dert de bende ise, ben neden kendimde değilim?

Devamını Oku

Pages

Hakkımda

Bizi takip edin

Etiketler

İlgili gönderiler

Blog Arşivi

En popüler